Wow, waar te beginnen?! Bij de blessures die ik de afgelopen 7 dagen nog even opliep? Bij de zenuwen die bij de start door mijn lijf gierden? Bij de wind en de regen? Of bij de euforie die ik voelde toen ik over de finish kwam? Het moge duidelijk zijn, zeker als je mijn Instagram gisteren gezien hebt: Ik heb 'm uitgelopen! Man man man wat een race was dat zeg. Ik zou zeggen, ga er even voor zitten, want het is een lang verhaal!
Voor de start
Het plan was ooit dat Imre met me mee zou gaan om me aan te moedigen, maar door een hoop omstandigheden die er nu niet zo toe doen, besloten we dat het handiger was dat ik alleen zou gaan. Ik zou naar Wijchen rijden, daar de auto parkeren, en verder met de trein naar Nijmegen CS gaan. Wonder boven wonder ging dat allemaal goed, en kwam ik uiteindelijk veel te vroeg in Nijmegen aan. Ik bezocht een Dixi, wandelde wat rond, ging stiekem een beetje op zoek naar bekenden, liep de expo over, haalde mijn shirt op, twijfelde of ik mijn meegebrachte shirt met lange mouwen of het 7HL shirt met korte mouwen zou gaan dragen, at een banaantje, en ging zo langzamerhand steeds verder richting mijn startvak.
Precies op het moment dat ik mijn startvak (paars, ik ben niet zo snel...) inliep, hoorde je de omroeper bij de finish vertellen dat de snelste man al binnen was. Holy shit... die man is gewoon al klaar. Inspirerend was ook zijn verslag van de eindstrijd bij de dames, tussen Yenenesh Tilahun en Jip Vastenburg. Man, ik kon niet wachten! Daar stond ik dan in mijn vuilniszak tegen de wind, alsnog te rillen van de kou. Het duurde geloof ik vanaf dat moment nog ruim een half uur voor ik ook mocht starten, en wat duurt dat wachten dan lang..
Start - 5kmMaar, uiteindelijk rond 14.20u mocht ook startvak Paars over de Start. Ik zat er vanaf het begin lekker in. Het lukte me om me niet mee te laten slepen met de menigte, maar mijn eigen race te lopen. En ik wist dat als ik in het begin een klein beetje inhield, ik die energie in het laatste stuk hard kon gebruiken. Ik wist dat dit eerste stuk vals plat omhoog zou zijn en dat dan na zo'n 3,5km de eerste heuvels kwamen. Mijn benen voelden goed, de meters vlogen voorbij, maar ik vond het heel fijn toen we Nijmegen uitliepen. Al die joelende mensen, die had ik voorlopig nog niet nodig. Ik wilde eerst lekker in mijn race zitten. Gewoon ik en de weg.
Bij de eerste heuvel viel het me op dat ik eigenlijk vooral ingehaald werd - en ik kan me nog herinneren dat ik dacht: 'wacht maar, ik haal jullie straks in'. En het viel me op hoeveel mensen er uitvielen. Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei: 'Steef, wat je ook doet, al moet je kruipen, jij gaat maar één kant op, en dat is met de stroom mee naar de finish.' Twee heuvels verder en we zaten al op 5km. Netto tijd: 38,05. Geen tijd om over naar huis te schrijven, maar het was bergopwaarts en we moesten nog even. Eén derde gehad, nu hoefde ik alleen nog de afstand van We Run Amsterdam. Dat kon ik!
5km - 10km
Qua wind begon nu het makkelijkste stuk: km 6 en 7 waren namelijk met de wind mee! Sure, er waren heuvels, die waren pittig, maar het ging allemaal best lekker! Zeker toen ik rond de 6km wat gedronken had, kon ik er wel weer even tegenaan. Maar toen... kwam de gevreesde Zevenheuvelenweg. Haaks op de wind (zie mijn haar maar op bovenstaande foto), met pittige heuvels, en toen begon het nog te regenen ook. Een heel stuk rende ik met mijn hand op mijn buik om te zorgen dat mijn startnummer niet wegwaaide. Menig Rode Kruis vrijwilliger heeft me bezorgd aangekeken, en ik maar zeggen: "anders waait 'ie weg! Gaat goed hoor!"
Ik kan me herinneren dat ik rond de 8km dacht: hoe kunnen mensen dit parcours in vredesnaam in zo'n 45 minuten rennen?! Vanaf dit punt was mijn race eigenlijk vooral een training in mindfulness: het enige dat bestaat is nu, deze heuvel op of af, en wat er verder nog komt zien we dan wel weer. Ik liep, ik playbackte mee met de muziek in mijn oren, en ik liep. Op een gegeven moment raakte ik echt in een soort van trance geloof ik. Wel weet ik nog heel goed dat ik op het moment dat ik het 10km bordje passeerde (netto tijd: 1,14,59), me realiseerde dat ik mijn Nike+ 10km PR verslagen had (hij heeft mijn echte PR in Amsterdam niet geregistreerd, heel irritant). Ging toch best goed dan!
10km - Finish
Ik wist dat er nu nog een paar wat stevigere heuvels aankwamen, maar dat het dan voornamelijk naar beneden ging. Vanaf dit moment heb ik eigenlijk behoorlijk aangezet. Sure, heuvel op ging nog steeds niet mega snel ofzo (niet bepaald), maar onderweg naar beneden mocht ik lekker doorlopen van mezelf, fuck mijn blessures (die inmiddels behoorlijk van zich lieten horen), eerst die race uitlopen. Vol tegen de wind in, dat wel. Fysiek was dat nog niet eens zo heel zwaar, mentaal was die tegenwind vooral zwaar. Maar, vertelde ik mezelf, hier had ik al die maanden voor getraind, dan ging ik niet nu ineens het watje uithangen.
De enige heuvel waar ik het écht moeilijk mee heb gehad was rond de 12,5 km ofzo. Ik dacht op dat punt dat ik de heuvels gehad had, en ook al was dit één van de kleinste heuvels die er in zaten, toch voelde deze mentaal als Mount Kenya ofzo. Maar ik bleef praten tegen mezelf (in mijn hoofd, gelukkig), dat ik er bijna was, dat ik zometeen mocht wandelen, wat mocht drinken, dat ik op het station een warme chocolademelk mocht kopen. Maar nu: rennen alsof mijn leven ervanaf hing. Dat was alles wat ik hoefte te doen.
Vanaf het moment dat ik die heuvel over was, rond de 13 km, ben ik echt als een malle los gegaan. Ik geloof dat ik op dat moment op mijn horloge zag dat ik nog iets van 13 minuten ofzo had om mijn doel te halen, en besloot ik er alles aan te doen om dat nog te kunnen halen. Volgens mij zag ik er echt uit alsof ik 10 keer dood aan het gaan was, ik heb in die laatste twee kilometers echt alles gegeven wat ik in me had. En dan nog een beetje.
Uiteindelijk heb ik km 14 in 6'39'' gerend en de laatste km zelfs in 6'18''. Mijn gemiddelde pace was 7'33'', dus die laatste twee km waren behoorlijk snel. Met in de laatste 100m nog iets wat op een laatste eindsprint moest lijken ging ik met een hand omhoog over de finish. BAM! Mijn horloge gaf 1,49,56 aan, dus de kans was groot dat mijn officiele tijd ook onder de 1u50min was. En inderdaad: met 1 uur, 49 minuten en 55 seconden had ik mijn doel gewoon gehaald!
Doel gehaald!
Van tevoren had ik 3 doelen voor mezelf gesteld (geïnspireerd door de Berlijn Marathon van Annemerel). Mijn bronzen doel was uitlopen, dan was ik een soort van tevreden. Mijn zilveren doel was onder de 2u lopen, ik wist dat dit als alles een beetje ok ging wel moest lukken. Mijn gouden doel was om onder de 1u50min te lopen. Ik wist dat dit mogelijk was, maar daar moest ik wel echt mijn best voor doen.
Aangezien ik dus in de week voor de race nog twee extra blessures verzameld had, wist ik van tevoren niet waar ik nou voor moest gaan. Het enige dat ik wist was dat ik gewoon weigerde 'm niet uit te lopen. Pas rond km 13 besloot ik voor goud te gaan.
Onderweg heb ik flink last gehad van mijn blessures, maar het was een pijn die mijn loophouding niet beïnvloedde en die ik kon verbijten. Het scheelde ook dat ik voor beide blessures van een fysiotherapeut gehoord had dat ik niet iets serieus stuk zou maken als ik er mee ging rennen - het zou hooguit pijn doen (check) en langer duren voor het over ging. Nou, dat had ik er wel voor over.
En nu?
Nu ben ik een stijf omaatje dat kraakt als ze opstaat en mank loopt. Morgenochtend heb ik een afspraak met de fysio om naar al mijn blessures te kijken, en een plan te bedenken om ze voor eens en altijd achter me te laten.
Stiekem kijk ik al vooruit, naar mijn volgende doel. Maar eerst moeten mijn blessures over zijn en wil ik mijn lijf en vooral ook mijn hoofd even rust geven. Even niet moeten opbouwen, even gewoon zijn waar ik ben. Maar dat volgende punt aan de horizon is er, en het lonkt...
Geen opmerkingen :
Een reactie posten