Life: that darn student loan...

Ik ben opgevoed met het idee dat je geld niet uitgeeft als je het niet hebt. Als ik iets wilde hebben waar ik geen geld voor had, dan zat er maar één ding op: sparen, sparen, sparen. Zakgeld in mijn spaarpot, klusjes doen, goede cijfers halen en dan met mijn rapport langs alle opa's en oma's - you know the drill. Later in mijn tienerjaren kwamen de bijbaantjes: helpen in een zorgcentrum, achter de kassa bij Albert Heijn, serveerster in een lunchroom, bonbons verkopen bij Leonidas... ik heb van alles gedaan.

Tijdens mijn studie heb ik er ook vrijwel altijd naast gewerkt. Soms was dat de zaterdag, later 2 à 3 avonden in de week. Dit samen met mijn studiefinanciering zorgde ervoor dat ik rond kon komen. Waarom lenen als ik het zo ook redde?
Toen kwam mijn afstudeerjaar. Eerst een halfjaar met zware vakken, daarna een halfjaar stage op anderhalf uur reizen van huis. Ik wilde me volledig kunnen focussen op mijn studie, want dit waren de keuzevakken en stage waar ik me mee moest bewijzen. Na lang wikken en wegen besloot er niet naast te gaan werken, maar dit ene jaar geld te lenen van de IB-groep.

Als ik heel eerlijk ben voelde dit een beetje als een nederlaag. Anderen konden er toch ook naast werken? Achteraf gezien ben ik heel blij dat ik deze keuze gemaakt heb, want ik ben uiteindelijk afgestudeerd met een 8.5 voor mijn stage en een 7.5 gemiddeld voor mijn master. Het was het absoluut waard. Maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet.
Met lood in mijn schoenen stapte ik naar mijn ouders. Ik had een hele speech voorbereid, nog net geen powerpoint presentatie in elkaar gedraaid zeg maar. Aangezien mijn ouders gescheiden zijn moest ik het hele verhaal ook nog eens twee keer houden. Met ingehouden adem wachtte ik op hun oordeel na mijn uiteenzetting van 20 minuten. En zowel mijn vader als moeder reageerde heel ontspannen met "klinkt als een weloverwogen beslissing, ik ben trots op je."
Met open mond zat ik ze aan te kijken. Dat was makkelijk!

Een jaar later had ik ongeveer 7.500 euro schuld. En geen baan. Slik. Er zijn momenten geweest dat ik het er echt benauwd van kreeg. Hoe ging ik dat ooit aflossen?! Ik nam me voor om zodra ik een baan had waarbij ik meer verdiende dan ik nodig had om rond te komen, te beginnen met afbetalen. En dan niet de maandelijkse 50 euro die DUO van je vraagt, maar écht significante bedragen. Alleen die baan nog..
Ook dat kwam goed. Afgelopen november had ik mijn zaakjes goed genoeg op orde om te beginnen met aflossen. Deze maand, juli 2015, ongeveer 4 jaar na mijn beslissing en bijna 3 jaar na mijn laatste maand lenen, heb ik mijn laatste afbetaling gedaan. Ik ben studieschuldloos!

Hoe ik dit voor elkaar heb gekregen, 7.500 euro in 9 maanden aflossen? Dat lees je in een volgende blogpost :)