Run baby, run: D-Day!

Afgelopen zaterdag renden er ruim 6000 meiden dwars door Amsterdam, op weg naar hopelijk een persoonlijk record op de 10 km. Maandenlang hebben sommigen er naar toe gewerkt. Ik was één van die meiden.

De voorbereiding

Zoals jullie weten was mijn voorbereiding alles behalve optimaal. Ja ik had al een keer 10 km gelopen, een maand voor de race. Probleem was alleen dat ik tijdens die run een blessure heb opgelopen, die me nog steeds dwarszat. Een blessure waardoor ik twee weken voor de race nog geen kilometer pijnloos kon rennen. Een bezoekje aan de fysio bracht verlichting en ik heb in de 10 dagen voor de race nog kunnen opbouwen naar 8km, en alsnog 5 dagen rust kunnen houden voor de race. Op hoop van zegen...


Raceday
Op de dag van de race voelde ik me niet heel erg fit. Ik had een beetje hoofdpijn, ik was moe en mijn blessure voelde ik meer dan de afgelopen dagen. Van elk pijntje vroeg ik me af wat het voor mijn race zou betekenen, ik werd gek van mezelf. Achteraf denk ik dat het vooral een heleboel zenuwen waren die me dwars zaten.
Ik zou samen met mijn beste vriendinnetje en haar zusje van Hilversum naar Amsterdam reizen. Wat was het leuk om onderweg al allemaal oranje shirtjes onder hardloopjasjes uit te zien steken! Eenmaal op Amsterdam Zuid volgden we alle hardloopschoenen en oranje shirtjes naar het Olympisch Stadion, en mijn mond viel open. Wat een toffe start en finish locatie!
We regelden een kluisje, bezochten de toiletten vast, en liepen wat rond. Leuk om wat bloggers zoals Esmee en Wendy langs te zien flitsen! Omdat we verwachtten een hele andere tijd te lopen spraken we af waar we elkaar na de race weer zouden treffen. Good call, aangezien mijn telefoon al verder leeg bleek te zijn dan ik aanvankelijk dacht..
Een laatste keer checken of ik alles had en toch nog even een hemdje onder mijn shirtje aandoen, en we waren klaar voor de warming-up. Na de warming up duurde het helaas nog een half uur tot de daadwerkelijke start, dus tegen die tijd was ik alweer koud... Maar dat mocht de pret niet drukken. Op naar het startvak!


De race - mijn gedachten onderweg:

Startvak 5
Goh, ik sta eigenlijk tussen een hoop meiden die er uit zien alsof ze een stuk sneller rennen dan ik..
Ga ik een pacer volgen of niet?
Hoe lang duurt dit nog...
O... vergeten mijn pijnstiller te nemen. Nouja, ik twijfelde toch al. Dit is natuurlijk veel beter.
Ga ik een pacer volgen of niet?
Shit! Mijn telefoon heeft nog maar 16% batterij! En laat ik de GPS van mijn horloge maar vast eens aanzetten.
Ik heb het koud.
Ik hoop dat het lukt om mijn eigen race te rennen, en me niet op te laten fokken door het tempo van anderen.
Yes, we mogen! Nu moet het gebeuren, Steef! 
km 1-3 
Wat, geen file net voorbij de start?! Super fijn!
Jeetje, zijn er echt meiden die na nog geen km al moeten wandelen?
Ok, dit gaat lekker.
WOW, 2 km en ik heb mijn blessure nog niet gevoeld!
Als je gaat wandelen, doe dat dan aan de rechterkant...
Ik loop al een tijdje strak op een pace van 7.19, gaat lekker!
Het lijkt er op dat mijn telefoon elke km een procent minder batterij heeft. Dat zou betekenen dat ik het er net mee red...
Dat was een goed idee, om die #werunamsterdam Spotify lijst van Annemerel op te zetten.
Ah, het Vondelpark! Lekker, even geen klinkers.
km 4-6 
Water! Jaaa!
Crap, door blijven rennen en ondertussen drinken was misschien niet zo'n goed idee... verslikken is niet fijn onderweg. Nou is mijn gezicht helemaal nat.
Au! Muts! Niet zomaar stil gaan staan drinken in het midden van het pad!
Zouden Floor en Lotte bij de tegenliggers zitten?
Die tegenliggers gaan wel heel snel zeg...
Hee, wat gaaf, we gaan onder het Rijksmuseum door! Huh, krijg ik hier nu serieus kippenvel van?!
Ik voel mijn blessure nog steeds nauwelijks. Wauw.
Hier komen de bruggetjes...
Wat gaaf om de rest aan de overkant te zien lopen!
Ok, op de helft. Dit was het makkelijke deel... Bereid je maar vast voor op pijn.
Wat is dat nou weer voor gedachte?!
Oei, daar is er één gevallen. Goed op drempels en tramrails letten dus.
Terug in het Vondelpark!
O shit, daar is mijn blessure... Rustig dit tempo blijven aanhouden Steef.
Mijn horloge zegt nog steeds 7.22 gemiddeld. Ren ik nou zo vlak?
Nog een keer water! Ga ik wandelen? Nee man, je ben nu al zo ver zonder te wandelen, dan maar weer hoesten. Weer een nat gezicht.
O wacht, ik heb een zweetbandje om mijn pols! Muts, waarom bedacht je dat bij de vorige keer water niet?!
km 7-9 
Ok, het wordt nu wel wat zwaarder. Au...
7 km! Dat betekent dat je alleen nog maar je standaard 3 km rondje hoeft. Peanuts!
Wat een gave route zeg, zo door het Vondelpark. En wat relaxt is het dat ik zo veel ruimte om me heen heb!
Kom op  Steef, nu niet je tempo laten zakken. Zolang het bij deze pijn blijft, kun je het aan.
Als ik nou echt 7.22 gemiddeld blijf rennen, dan kom ik gewoon uit rond de 72 minuten. Dat is 1.12! Dan haal ik mijn doel van onder de 1.15!
Bam, door blijven gaan zo. Jij kunt dit. Nog twee km. Ja, je kunt dit, maar niet als je nu al gaat versnellen. Koest.
Ik ga het gewoon redden. Zonder pijnstiller en zonder wandelen!
Dude, dit voelt lekker! Is dit nou wat ze bedoelen met een runners high?
Mijn horloge zegt een uur. En ik hoef nog maar iets meer dan 1.5 km. Het gaat gewoon lukken!
9 km, nu mag je versnellen!
km 10 
Wat gaaf gedaan zeg, dat 9 km punt!
Best bijzonder dat je pijn kunt hebben en zo euforisch kunt zijn tegelijkertijd.
Kom op benen, nog even blijven doorlopen.
Wat loopt zo'n atletiek baan lekker zeg.
Bijna, bijna! Nog 100 meter...
Noem je dit nou sprinten?
Nee, maar ik kan gewoon niet meer harder...
Finish! Zegt mijn horloge nou serieus 1.12.41?!

Na de race
Er was water, er waren ijsjes. En er waren kleine zwarte doosjes met daarin je medaille. Euforisch kwam ik bij mijn buddies aan, die allebei ook heel lekker gelopen hebben. Wat was dit een gave ervaring, en wat ben ik trots op ons!

Als je me van tevoren had verteld dat ik na zo'n prutvoorbereiding vrijwel de hele race mijn gewone tempo had kunnen lopen, mijn eerste runner's high zou ervaren én een dik PR zou lopen, had ik je hoopvol maar sceptisch aangekeken. Uiteindelijk is het allemaal waarheid geworden. We zijn inmiddels 3 dagen verder, en elke keer dat ik over de reace vertel verschijnt er een brede grijns op mijn gezicht. Het was één van de leukste avonden van mijn leven. Dat smaakt naar meer!

O, en mijn officiële tijd? 1.12.39. Een tijd waar ik ontzettend trots op ben, maar ook een tijd waarvan ik weet dat 'ie waarschijnlijk niet al te lang mijn PR blijft. Hier kan ik onder. Hier wil ik onder. Hier ga ik onder!

Heb jij meegedaan met #WeRunAmsterdam? Of met de Mariekenloop, de volgende dag? Tell me, tell me!