Run baby, run: Blessureleed...

Eerst het goede nieuws: 3 weken geleden liep ik mijn eerste 10 km!
Ik had al een paar keer 9 of 9.5 km gelopen, maar ik wilde de 10 nog even bewaren. Ik wist dat ik eind April een weekendje vlakbij het drielandenpunt in Zuid-Limburg zou zijn, en had daar via afstandmeten.nl een mooie route uitgestippeld die door Nederland, België en Duitsland liep. Een super mooie manier om deze mijlpaal te vieren, vond ik zelf.

Één dingetje had ik daarbij over het hoofd gezien... In die regio heb je namelijk een stuk meer heuvels dan hier in Eindhoven. Het drielandenpunt ligt zelfs net naast het hoogste punt van Nederland. En mijn route liep natuurlijk precies over die heuvel heen. Gevolg? Vermoeide benen en een behoorlijk pijnlijke spier in mijn bil.
Natuurlijk was ik eigenwijs en dacht ik "ik loop het er wel uit" tijdens het rondje Aken dat we die middag gepland hadden. Helaas... de volgende ochtend ging het al wat beter, maar de daarop volgende 7km lange wandeling die ook weer diezelfde heuvel op ging, gooide weer roet in het eten (had ik al gezegd dat ik eigenwijs ben?).
De 2 weken daarna probeerde ik rustig aan te doen, op de hele toffe workout van Laura tijdens het InnerCirqle event na. Daar liep ik zelfs een pr op de 1 mijl, hoezo rustig aan? Natuurlijk voelde ik mijn bil ook weer meteen... Langzaam aan begon ik mij zorgen te maken. Zou ik de 10km tijdens We Run Amsterdam wel aan kunnen, op 16 mei? Daar heb ik maanden naartoe gewerkt, en ik kon nu een rustige 1 km al niet pijnloos uitlopen.

Afgelopen dinsdag vond ik het genoeg geweest, en besloot ik een afspraak te maken met een fysiotherapeut. Zij kon me gelukkig geruststellen. De pijnlijke spier in mijn bil is weliswaar overbelast, maar met flink wat losmaken zal het waarschijnlijk snel over zijn. Oftewel: Ik kan waarschijnlijk gewoon rennen zaterdag! Wel moet ik 2x per dag oefeningen doen, waaronder mijn bil masseren met een tennisbal. Dit is zowel hilarisch als pijnlijk als zéér doeltreffend.
Na 2 billetje-balletje sessies zoals mijn massage momentjes inmiddels zijn gedoopt (zie de foto hieronder) heb ik woensdagavond 4 km op een rustig tempo gelopen. Pas tijdens de laatste paar honderd meter voelde ik mijn bil. Ik was zo blij! Ik had het rennen namelijk best wel gemist. Ik was er gewoon een beetje chagrijnig van, volgens Imre.

Maar hoe nu verder? Het plan is om de kilometers op te bouwen. Ik heb immers sinds 19 april niet verder gelopen dan 5km.. Vrijdag stond er 6,5 km op het programma, die gingen redelijk wel. Ik hoop vanavond de 8 aan te tikken. Dan woensdag nog een rustige 5 en dan zou ik er klaar voor moeten zijn. Normaal gesproken zou ik een kleine week rust houden voor een race om te kunnen vlammen op het moment suprême, maar ik ga toch geen mega tijd neerzetten. Dan kan ik net zo goed mijn spieren weer even laten wennen aan de langere afstanden. Ook ben ik van plan deze runs later op de avond, of in ieder geval na het eten te doen, zodat ik daar ook een klein beetje op voorbereid ben zaterdag.
Ik hoopte voor mijn blessure dat ik een tijd kon rennen die de 1.10 naderde, maar dat plan heb ik laten varen. Graag zou ik in ieder geval binnen de 1.20 finishen, maar uitlopen is nu het voornaamste doel. En het liefst met zo min mogelijk schade...

Duim je voor me?
Liefs!